Η μνήμη, μπορεί να μεταβιβαστεί;

Διαφάνιες με οικογενειακές φωτογραφίες πριν το ’74, εγκλώβισμενες σε φωτισμένες κορνίζες, 70Χ90 εκ , 2012

Υπάρχουν συγκρουόμενα/μεικτά μηνύματα από τους πολιτικούς? Υπάρχει λογική ελπίδα επιστροφής?

Υπάρχει ειλικρίνεια από τους πολιτικούς προς τους πολίτες όσο αφορά το Κυπριακό? Να τα αφήσουμε στους πολιτικούς η ο καθένας μας να βρει την δική του βιώσιμη λύσει? Να συνεχίσουμε να κλαίμε και να αναπολούμε? Βοηθά έτσι στην λύσει του Κυπριακού? Εμείς σαν πολίτες τι πρέπει να κάνουμε για να βοηθηθεί αυτή η στάσιμη κατάσταση? 

Μήπως τα παιδιά μας θα βιώσουν άλλη μια επανάληψη της Μικράς Ασίας? Πότε σταμάτησαν οι Μικρασιατες πρόσφυγες να μεταφέρουν «αβιωτες μνημες» και ελπίδα επιστροφηςστα παιδιά τους?

Θεωρούμαστε προδότες αν αφήσουμε την μνήμη να σβήσει? Τι είναι πιο σημαντικό, να κρατήσουμε την μνήμη η την ΎΛΗ? ΎΛΗ-κτήμα-χωράφι-οικόπεδο... πουλώντας είναι μια προδοσία στον εαυτό μας, είτε αυτό είναι στα κατεχόμενα η όχι? Αυτοί που έχουν πουλήσει από ανάγκη η μη τες περιουσίες τους στα κατεχόμενα, είναι επικριταιοι? Μήπως άραγε με αυτή τους την πράξη απλά δείχνουν την ελλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς? Μήπως η πολιτική μας ηγεσία, στην ανικανότητα της να χειριστεί το θέμα τους αφορίζει απλά σαν προδότες;

Μήπως είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο? Η μνήμη μπορεί να μεταβιβαστεί? Πόσα χρόνια μπορεί να μείνει ζωντανή και να μην ξεθωριάσει? 5, 10, 20, 30, 40, 50 χρόνια?