‘Χελώνες’

Γλυπτό με 17 χελώνες από υαλοβάμβακα (fibreglass) σε βάση από Plexiglas φτιαγμένες από ένα καλούπι μιας νεκρής χελώνας καρέτα-καρέτα που βρέθηκε στις ακτές της Πάφου

Κατά την Ελληνική μυθολογία, η Χελώνη ήταν μια Νύμφη ή απλώς μια θνητή νεαρή κοπέλα την οποία οι θεοί μεταμόρφωσαν στο ομώνυμο ζώο, τη χελώνα.  Μια εκδοχή προέρχεται από τους Μύθους του Αισώπου, σύμφωνα με τον οποίο μύθο, ο κύριος χαρακτήρας είναι αρχικά μια χελώνα χωρίς κέλυφος:  «Ο Δίας προσκάλεσε όλα τα ζώα στους γάμους του.  Μόνο η χελώνα απουσίασε και ο Δίας μη γνωρίζοντας γιατί,  ζήτησε από τη Χελώνη να μάθει το λόγο για τον οποίο δεν παρέστη στη γιορτή.  Εκείνη είπε: ‘Με κάθε ταπεινότητα, το καλύτερο σπίτι είναι για τον καθένα το δικό του’.  Ο Δίας οργίστηκε τόσο μαζί της που την υποχρέωσε να κουβαλάει για πάντα το καλύβι της στην πλάτη της.»

Η καλλιτέχνης γράφει:  «Η ιδέα αυτής της εγκατάστασης γεννήθηκε από τη σκέψη ότι οι χελώνες για να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν πρέπει να βγουν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας…  Είδα επίσης τη χελώνα ως ένα κύκλο ζωής, δηλαδή αυτή τη σχέση της ανθρώπινης φύσης με τη Φύση, αυτή τη σχέση-καθρέφτη όπου η ανθρωπότητα προσπαθεί να αναπλάσει τη φύση κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσή της.  Αυτές οι χελώνες γεννούν τα αυγά τους στην περίοδο μεγαλύτερης αιχμής κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών και προτιμούν τις ίδιες αμμώδεις παραλίες με τον άνθρωπο.  Ήθελα να δείξω αυτή τη «συνύπαρξη» μεταξύ ανθρώπου και άγριας ζωής.

Γιατί εμπνεύστηκα από την Ελληνική Μυθολογία;  Οι χελώνες φτιάχνουν τις φωλιές τους κυρίως στα πιο πάνω μέρη και ταξιδεύουν χιλιάδες μίλια μακριά για να επιστρέψουν στις ίδιες παραλίες όπου γεννήθηκαν και οι ίδιες από το αυγό.  Είναι άξιον απορίας και θαυμασμού ότι φαίνεται να θυμούνται πού γεννήθηκαν και ότι έχουν την εξαιρετική ικανότητα να ξαναβρίσκουν εκείνα τα μέρη.  Οι χελώνες φαίνονται σαν να βρίσκονται επί σκηνής μπροστά από ένα ακροατήριο.  Αφαιρούνται από το φυσιολογικό τους ενδιαίτημα σαν να βρίσκονται σε ένα ουδέτερο τεχνητό πεδίο ή σε μια πορεία.  Μόνο λίγες από αυτές εξακολουθούν να είναι συνδεδεμένες στον αναπνευστήρα μέσω του πλαστικού σωλήνα γιατί μια-μια φθάνουν στον τελικό τους προορισμό, στην «πατρίδα» τους, και δε χρειάζονται πια μηχανική υποστήριξη της αναπνοής.»

- In your sanctuary of turtles, they look so extraordinary real or human look to them in a way reminiscing of the "March of the Penguins", without the melodrama. In one of your installations, towering over the two dozen turtles were medical drip water sachets. A bed of seven thousand glass tubes and gynaecological tools were placed on either side of the turtles. Birth-Death, or translated in colours Black / White with a touch of red appearing on the water sachets?

-  Translated in storytelling terms, a hero (the Caretta), and a villain. And that villain is us. It questions coexistence between the hero and the villain, does one have to outdo the other.  It also reminds us how many other thousands of species are on the verge of becoming extinct or have become extinct.  The turtles were made out of a cast of a dead Caretta turtle found in the Paphos coastline.  The causes of its death were not clear.

 Ironically the Caretta is featured in the Cyprus ten pound note that in the end of 2007 will be replaced by the Euro note.

- The turtles look as if they are facing an audience, as if on stage. The turtles are taken out of their normal surroundings, as though in a neutral artificial field or medical sanctuary.

- The water sachets hang like in operating theatres, some full and sealed, some dripping, and most dried up. Surgeons collected these after operating their patients and gave them to me; they all carry their own story.  In another installation I covered the entire walls just with these water-sachets and left them slowly drip water on the floor.

- And the test tube bed, is that a continuation from Continental Drift, a sound sculpture of fragile boundaries?

- That and the fact that I wanted to make a ‘laboratory’ where different forms of analysis and tests can take place, all seven thousand tubes shifting and colliding with each other. The sound is as soothing as that of waves and the whole structure gently shifts backwards and forwards. The installation is my poetic interpretation. Saying more would be too descriptive.