French       Greek

November 24, 2007 8:16 AM |

Speaking in tongues

The screening I was set to attend was called Lien/Delien (Link/Unlink). It was a selection of twelve short films which explored the idea of a link as it was related to international borders. Seeing how this Paris festival is connected to both Berlin and Madrid, the first several films concerned these two countries: the two first films by Godron Matta-Clark and Daniel Kötter both explored the Berlin wall, and a film by
Bouchra Khalili featured interviews with people traveling between the borders of Spain and Morocco.

I found Lia Lapithi Shukurodglou’s films to be some of the most poignant and interesting. She featured two films, one after the other which explored the conflict in Cyprus between the Greeks and the Turks. The first film featured a recipe for marinated olives, the instructions running along the bottom of the screen as a pair of hands demonstrated the recipe, cooking-show style, over several sheets of local newsprint. At the end of the film, a quote was featured in French, explaining how the recipe was an ironic representation of how the Turkish invasion affected Cyprus. The second of the two films explored the use of electric lights to create a nightly show portraying the Northern Cypriot flag. This film was a commentary on the use of free electricity in the country.

The concept of Link/Unlink for one of the first screenings of the festival seemed fitting: the name of this festival translates to International Meetings: Paris/Berlin/Madrid. Just like the amalgamation of journalists and professionals who had waited in line with me to attend the screening, the art featured here would include pieces from all over the world, sometimes crossing international borders, creating “links.”

We, the people, were an illustration of the whole point of the festival: exploring international links through art.

November 29, 2007 3:00 AM

Internarional olive and electricity

Lia Lapithi Shukuroglou is the director of Electricity and Marinated Crushed Olives, two films that were shown as part of the Link/Unlink screening at the Rencontres Internationales festival. Electricity and Olives are “part of a series of four interconnected short films on Cyprus today, including Should I stay or should I go now? and Rabbits have no memory. Throughout the tetralogy the text oscillates between narrative politics, archive documentary, and the experimental.”

Emily Monaco: What influenced you to start filmmaking? Why did you choose to work in the realm of art cinema as opposed to mainstream cinema?

Lia Lapithi Shukuroglou: I finished art school; therefore I come from an art background. As an artist, I have always experimented with different media, and video art is another form of expression I use that is very close to short cinematic films. I do not always project my films in theatres; some become part of my various art installations.

Do you think of your films more as artistic or as political?

I believe that art is a political act in itself. My one has to do with my personal life experiences, what I experience living in this part of the world daily. I try to show this in a contemporary manner, looking for new ways to say an age-old story about partition times, territorial anxiety, war, conflict…

Your films are very centered on Cypriot culture and politics. What is your cultural/national background?

I am working on a piece now where I search my identity. When asked what I am, what do I answer, Cypriot? Greek-Cypriot? Greek? Yes, there is a schizophrenia living in partition times here, and often according to who and how much I want to be loved, or hated, I pick any of the above!

What part of this background drove you to make films about this aspect of your identity?

There is this well known saying that I find very wise, write locally, think globally. Often, with me it is for locals by locals, but then again as local as one gets, one realises that people around the world share the same anxieties, be it a Japanese about the eminent danger of earthquakes, someone from Sri Lanka on tsunamis and so forth.

With regards to Olives, and the quote you have at the end ("L'ironie..."), what was the inspiration behind this line? Could you translate it for our English-speaking readers?

The recorded history of Cyprus dates to the 9th millennium BC, since then it has been endlessly conquered by the Roman and then Byzantine Empire, the Crusaders, Knights Templar and French Lusignans, the Venetians and subsequent Ottoman rule, then given as a gift to the British colony and only since 1963 did it become independent before been again invaded and split a few years later in 1974. Crushed olives (a symbol of peace) and now “marinating” is a way to re-tell a turbulent story. Perhaps the black-humour comes from being an English colony so many years, it has infiltrated into my DNA!

Electricity makes a very strong statement about the use of this resource in Cyprus. What about this particular aspect of Cypriot politics inspired you to make a film about it?

Inspiration or ‘eruption” often come to me through inconsistent contradictory and conflicting messages that I receive living here, and it is then that I make my best works. For instance, in Electricity, is it with the other half our enemy (meaning the Turkish Military Forces) or our friends that we want to share resources, and then what is the result, the lighting of their flag with it (was in the Guinness book of records as the largest flag in the world), on what we perceive (i.e. the Electricity providers) is our Occupied mountain?!! Basically life to me is full of contradictions, we say one thing, mean another, do something else, get misunderstood…we live in a grey area.

What do you think about the inclusion of your film in a series about Link/Unlink (Lien/Delien) in this film festival? Is this idea what you had in mind when you made the films? Did you intend for them to be shown together?

Link/Unlink is Nathalie Hénon and Jean-François Rettig [festival coordinators] idea, and they put a lot of positive energy in this festival. I had shown “Should I stay or should I go now?” with them in 2005, which was a short about the opening of the Nicosia green line, and now these two are sequels to it.

Articles de Emily Monaco sur les Rencontres Internationales, Paris le 24 novembre 2007

J'ai trouvé les films de Lia Lapithi Shukurodglou très intenses et intéressants. Elle a présenté deux films l'un après l'autre  sur le conflit entre grecs et turcs à chypre. Le premier film porte sur une recette d'olives marinées avec des instructions en bas de l'écran alors que deux mains préparent la recette à la manière d'un programme de cuisine  sur du papier journal. A la fin du film une phrase en français explique comment la recette représente de façon ironique les effets de l'invasion turque sur Chypre. Le deuxième film porte sur l'utilisation de l'électricité pour illuminer le drapeau chypriote turc de nuit.

Interview avec la réalisatrice Lia Lapithi Shukuroglou (29 Novembre 2007)

Olive Internationale et électricité

Lia Lapithi Shukuroglou est la réalisatrice de "Electricité" et "Recette d'olives pressées et marinées", deux films présentés dans le cadre de Link/Unlink au Festival des Rencontres Internationales. Ils font partie de quatre courts métrages interconnectés sur Chypre avec  "les lapins n'ont pas de mémoire","Dois je rester ou m'en aller?". Le film oscille entre le récit politique, le documentaire et l'expérimental.

Emily Monaco: Comment avez vous commencé à faire des films? Pourquoi avoir choisi le cinéma artistique et non le cinéma grand public?

Lia Lapithi Shukuroglou: J'ai été à la faculté des Arts. Donc j'ai une formation artistique. En tant qu'artiste j'ai toujours eu affaire à différents medias et la vidéo artistique est une autre forme d'expression pour moi très proche de la technique des courts métrages. Je ne présente pas toujours mes films dans des salles. Certains font désormais partie d'installations d'art.

Vous considérez vos films plutôt politiques ou artistiques?

Je crois que l'art est un acte politique. Mon art reflète mes expériences personnelles du fait de vivre dans cette partie du monde. J'essaye de montrer cela de façon contemporaine, cherchant des moyens nouveaux pour raconter une histoire très ancienne sur la division, la guerre et les conflits...

Vos films sont axés sur la culture et la politique chypriotes. Quel est votre profil national/culturel?

Je travaille actuellement sur un film dans lequel je recherche mon identité. Quand l'on me demande qui je suis que dois je dire? Chypriote? Chypriote grecque? Grecque? Oui, on est un peu schizophrène quand on vit la division et très souvent selon que je veux être aimée ou haïe, je choisis.

Quel partie de votre profil vous a poussé à faire des films sur cet aspect de votre identité?

Il y a ce proverbe très connu que je trouve très sage: écrivez sur l'échelle locale pensez sur l'échelle mondiale. Souvent pour moi c'est du local avec des locaux. Mais on se rend compte que même en se concentrant sur le local l'on découvre que les gens à travers le monde ont les mêmes angoisses: le japonais qui a peur du danger imminent des tremblements de terre le sri lankais angoissé par un possible tsunami....

Dans "Olives.." vous citez une phrase à la fin ("l'ironie.. ") Pourquoi cette phrase? Pouvez vous la traduire à nos lecteurs anglophones?

L'histoire de Chypre remonte au neuvième millénaire avant Jésus Christ. Depuis, ce pays a été conquis par les romains, l'empire byzantin, les croisés, les chevaliers de l'ordre du temple et les Lusignans, les vénitiens  et les ottomans avant de nous offrir en cadeau aux britanniques. Nous avons obtenu notre indépendance en 1963 seulement, avant d'être envahi de nouveau en 1974 quand la division a eu lieu. Les olives pressées (symbole de paix) et dans la "marinade" actuellement sont une façon de redire cette histoire turbulente. L'humour noir nous vient peut être du fait qu'on etait une colonie britannique pendant longtemps, il a infiltré notre ADN!

"Electricity" constitue un message sur l'utilisation de cette ressource à Chypre. Pourquoi un film à ce sujet?

L'inspiration ou "éruption" me vient à travers des messages contradictoires que je reçois en vivant ici. C’est là que je considère que je fais mes meilleures oeuvres.  Pour "électricité"  c'est avec notre autre moitié, notre "ennemi" (à savoir les forces armées turques) nos compatriotes  chypriotes turcs que nous voulons partager nos ressources. Le résultat visible est ce drapeau illuminé (entré dans le livre Guinness des records comme le plus grand drapeau du monde) symbole de la division forcée illuminant la montagne occupée. Notre intention était de fournir de l électricité pour des raisons humanitaires  mais qui a eu pour résultat l'utilisation de l'électricité  pour illuminer ce symbole  et pour servir  l'armée d'occupation. Donc l'application  était tout à fait différente et la perception de toutes les parties est différente de l'intention initiale. La vie est pleine de contradictions, nous vivons dans des zones d'ombres.

Η Emily Monaco ανταποκρίτρια στο Rencontres Internationales, Παρίσι: 24 Νοεμβρίου 2007 8:16 π.μ.

Βρήκα τα φιλμάκια της Λίας Λαπίθη Σιουκιούρογλου άκρως καυστικά και ενδιαφέροντα.  Παρουσίασε δύο ταινίες, τη μία μετά την άλλη, που πραγματεύονται το θέμα της σύγκρουσης ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους στην Κύπρο.  Η πρώτη ταινία παρουσιάζει μια συνταγή για ελιές τσακιστές, με τις οδηγίες να τρέχουν στο κάτω μέρος της οθόνης ενώ ένα ζευγάρι χέρια κάνουν επίδειξη της συνταγής, στο στυλ των σόου μαγειρικής, πάνω σε αρκετά φύλλα τοπικών εφημερίδων.  Στο τέλος της ταινίας, εμφανίζεται μια παράθεση στα Γαλλικά, εξηγώντας πώς η συνταγή αποτελεί ειρωνική αναπαράσταση του τρόπου με τον οποίο η Τουρκική εισβολή επηρέασε την Κύπρο.  Η δεύτερη, εξερευνά τη χρήση των ηλεκτρικών λαμπτήρων με σκοπό τη δημιουργία ενός νυκτερινού θεάματος με τη φωταγώγηση της σημαίας της Βόρειας Κύπρου.  Αυτή η ταινία είναι ένα σχόλιο σχετικά με τη χρήση δωρεάν ηλεκτρικού ρεύματος στη χώρα.

Συνέντευξη με τη Σκηνοθέτη Λία Λαπίθη Σιουκιούρογλου, 29 Νοεμβρίου 2007 3:00 AM | http://boxoffice.com/festivals/rencontresintl/2007/11/chat-with-director-lia-lapithi.php

Διεθνείς ελιές και ηλεκτρισμός

Η Λία Λαπίθη Σιουκιούρογλου είναι η σκηνοθέτης των μικρών ταινιών «Ηλεκτρισμός» και «Ελιές Τσακιστές», δύο ταινιών που προβλήθηκαν στα πλαίσια των προβολών Link/Unlink στο Φεστιβάλ Rencontres Internationales. Ο «Ηλεκτρισμός» και οι «Ελιές» αποτελούν «μέρος μιας σειράς από τέσσερα αλληλένδετα φιλμάκια για την Κύπρο του σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των: «Να μείνω ή να φύγω τώρα;» και «Τα κουνέλια δεν έχουν μνήμη».  Σε ολόκληρη την τετραλογία, το κείμενο ταλαντεύεται κάπου μεταξύ αφηγηματικής πολιτικής, ντοκυμαντέρ αρχείου και πειραματικής ταινίας.»

Olivespread.jpg<http://boxoffice.com/festivals/rencontresintl/images/Olive%20spread.jpg> - Λία Λαπίθη Σιουκιούρογλου

Έμιλυ Μονακό: Τι σας επηρέασε για να ξεκινήσετε τη σκηνοθεσία ταινιών;  Γιατί επιλέξατε να δουλέψετε στον τομέα του καλλιτεχνικού κινηματογράφου σε αντίθεση με το συνηθισμένο κινηματογράφο;

Λία Λαπίθη Σιουκιούρογλου: Είμαι απόφοιτος σχολής καλών τεχνών, άρα προέρχομαι από καλλιτεχνικό υπόβαθρο.  Ως καλλιτέχνης, πάντοτε πειραματιζόμουν με διαφορετικά μέσα, και η video art είναι μια άλλη μορφή έκφρασης που χρησιμοποιώ και που είναι πολύ κοντά στις κινηματογραφικές ταινίες.  Δεν προβάλλω πάντοτε τις ταινίες μου στα σινεμά.  Μερικές ενσωματώνονται στις διάφορες κατασκευές μου.

Θεωρείτε τις ταινίες σας περισσότερο καλλιτεχνικές ή πολιτικές;

Πιστεύω ότι η τέχνη είναι από μόνη της μια πολιτική πράξη.  Η δική μου τέχνη έχει να κάνει με τα προσωπικά βιώματά μου, αυτά που ζω καθημερινά σε αυτό τον κόσμο.  Προσπαθώ να τα δείξω με σύγχρονο τρόπο, αναζητώντας νέα μέσα να διηγηθώ μια αιώνια ιστορία εποχών διχοτόμησης, εδαφικών ανησυχιών, πολέμου, συγκρούσεων…

Οι ταινίες σας είναι πολύ επικεντρωμένες στην Κυπριακή κουλτούρα και πολιτική.  Ποιο είναι το πολιτιστικό/πολιτικό σας υπόβαθρο;

Αυτή τη στιγμή ασχολούμαι με ένα έργο όπου αναζητώ την ταυτότητά μου.  Όταν με ρωτάνε τι είμαι, τι απαντώ;  Κύπρια;  Ελληνοκύπρια;  Ελληνίδα;  Ναι, υπάρχει κάποια σχιζοφρένεια όταν ζεις εδώ σε καιρούς διχοτόμησης, και πολλές φορές επιλέγω οποιαδήποτε από τις πιο πάνω απαντήσεις ανάλογα με το ποιος και πόσο θέλω να με αγαπήσει ή να με μισήσει!

Ποιο μέρος αυτού του παρελθόντος σας ώθησε να κάνετε ταινίες για αυτή τη πτυχή της ταυτότητάς σας;

Υπάρχει μια πολύ γνωστή ρήση την οποία βρίσκω πολύ σοφή:  γράφω τοπικά, σκέφτομαι παγκόσμια.  Συχνά στην περίπτωσή μου πρόκειται για κάτι το οποίο γίνεται για τους ντόπιους από τους ντόπιους, αλλά στη συνέχεια, όσο πιο τοπικό είναι το επίπεδο, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιεί κανείς ότι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μοιράζονται κοινές ανησυχίες, είτε μιλάμε για Ιάπωνες και τον επικείμενο κίνδυνο σεισμών, είτε για τους κατοίκους της Σρι Λάνκα και το φόβο των τσουνάμι και ούτω καθεξής.

Σχετικά με τις «Ελιές» και την παράθεση που προσθέσατε στο τέλος της ταινίας (“L’ironie”…), ποια ήταν η έμπνευση πίσω από αυτή την επιλογή;  Θα μπορούσατε να τη μεταφράσετε για τους Αγγλόφωνους αναγνώστες μας;

Η καταγεγραμμένη ιστορία της Κύπρου ξεκινά από την 9^η χιλιετία π.Χ. γνωρίζοντας μια ατέλειωτη σειρά από κατακτητές, από τη Ρωμαϊκή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, στους Σταυροφόρους, τους Ναΐτες Ιππότες και τους Φράγκους Λουζινιανούς, τους Ενετούς και στη συνέχεια την Οθωμανική αυτοκρατορία μέχρι που χαρίστηκε ως δώρο στους Βρετανούς αποικιοκράτες και μόνο από το 1963 κατάφερε να αποκτήσει την ανεξαρτησία της προτού υποστεί ξανά εισβολή και διχοτόμηση μερικά χρόνια αργότερα το 1974.   Οι «Ελιές Τσακιστές» (ένα σύμβολο της ειρήνης) και τώρα «μαριναρισμένες» είναι ένας τρόπος να ξαναδιηγηθεί κανείς μια πολυτάραχη ιστορία.  Ίσως το μαύρο χιούμορ προέρχεται από το γεγονός ότι η χώρα ήταν Βρετανική αποικία για τόσα πολλά χρόνια, πράγμα που έχει διεσδύσει στα γονίδιά μας!

Electricity 2.jpg<http://boxoffice.com/festivals/rencontresintl/images/Electricity%202.jpg>

Η ταινία  «Ηλεκτρισμός» κάνει μια πολύ ισχυρή δήλωση σχετικά με τη χρήση αυτού του ενεργειακού πόρου στην Κύπρο.  Ποια είναι εκείνη η ιδιαίτερη πτυχή της Κυπριακής πολιτικής που σας ενέπνευσε να φτιάξετε μια ταινία για το θέμα αυτό;

Αντλώ την έμπνευση ή την «έκρηξη» συχνά μέσα από αλλοπρόσαλλα, αντιφατικά και αντιθετικά μηνύματα τα οποία λαμβάνω ζώντας εδώ.  Τότε νιώθω ότι κάνω τα καλύτερα μου έργα.  Για παράδειγμα, στον «Ηλεκτρισμό», είναι με το έτερο μας ήμισυ, τον «εχθρό» μας (δηλαδή τις Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις) ή με τους συμπατριώτες μας τους Τουρκοκύπριους που θέλουμε να μοιραστούμε πόρους.  Το αποτέλεσμα που βλέπει ο κόσμος είναι η φωταγώγηση της σημαίας τους (που μπήκε στο Βιβλίο Ρεκόρ Γκίνες ως η μεγαλύτερη σημαία στον κόσμο), ένα σύμβολο της αναγκαστικής διαίρεσης, που φωτίζει την κατεχόμενη οροσειρά.  Πρόθεσή μας ήταν να κάνουμε ένα πράγμα (να χορηγήσουμε ηλεκτρικό ρεύμα για ανθρωπιστικούς λόγους), πράγμα που οδήγησε στη χρήση ηλεκτρισμού για τη φωταγώγηση αυτού του συμβόλου καθώς και του στρατού κατοχής.  Η τελική υλοποίηση ήταν εντελώς διαφορετική και σύμφωνα με την αντίληψη όλων των κομμάτων απείχε πολύ από την αρχική πρόθεση.  Η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις, ζούμε σε γκρίζες ζώνες.

Μετάφραση: Ειρήνα Χριστοδούλου-Πίπη